Kanadalı sanatçı Jacques Goldstyn hem yazıp hem resimlediği Canım Ağacım’da, bir çocukla bir ağacın kurduğu dostluğu, incelikli çizgiler ve kelimelerle örülü bir öyküyle anlatıyor. Diğerlerine benzemeyen bir çocuksanız ve bunu pek de umursamıyorsanız, pekâlâ bir ağaçla arkadaş olabilirsiniz! Yaşlı bir meşe ağacı olan Bertolt, çocuk için yalnızca bir saklanma yeri değil, aynı zamanda bir labirent, bir kaledir. Bir gün yeniden bahar gelir ama Bertolt’un dalları bir türlü tomurcuklanmaz… Bir kedi ya da kuş öldüğünde ne yapılacağını bilirsiniz. Peki ya bir ağaç öldüğünde?
“Bertolt yapraklarla kaplandığında kimse beni görmez.
Ama ben herkesi görürüm.
Klivyalarını sulayan papaz efendiyi…
Noterin kızı Marie-Chantal ile lağımcının oğlu Kevin’in sık sık öpüştüğünü…
Fırıncının güneşlenen karısını…
Griotte Amca’nın ağacından kiraz araklayan Bayan Briscard’ı…
Bakkalın sundurmasından boş şişeleri çalıp sonra ona tekrar satacak olan Fafoin ikizlerini…
Bir tren vagonuna grafiti çizen şişko Castrelaut’yu…
Av için tuzaklar kuran postacıyı…
Çimleriyle kafayı bozmuş Bay Monsanteau’yu…
Mısır tarlasındaki Corine’i görürüm.”